VERMEK, ne güzel bir kelime.
Kulak vermek, gönül vermek ve ALLAH yoluna hayatı vermek
İllâ ALLAH için vermek, ne veriyorsak Onun adına vermek.
Verirken güzelleşiyor, seviniyor, mümin olduğunu anlıyor insan.
İşte sahabelerin de yaşadığı bu halis sevinçlerden bir numune:
Tâbiîn âlimlerinden Ebû Hâlim, Seleme bin Dinar anlatıyor:
Bir gün, Ashâb-ı Kiramdan Sehl İbn-i Sad (ra): Cuma günleri pek sevinçli olurduk dedi. Niçin sevinçli olurdunuz? diye sordum.
Şunları söyledi: Yaşlı bir hanım ninemiz vardı. Su kenarlarına dikilen pazı köklerini toplar, onları bir şömineye koyar, içine biraz arpa ilâve ederek pişirirdi.
Bu yemeğin içinde ne iç yağı, ne et yağı olurdu. Cuma namazını kılıp döndüğümüzde onu ziyaret ederdik, onun bize ikram ettiği bu yemeğe kaşık sallardık. (Buharî, Cuma; 40)
Vermek güzelleştiriyor insanı.
Vermemek, elindeki nimeti kendinden bilmek, kendine ait zannetmek, cimriliktir.
Cimrilik ise cehennem ağacından bir daldır.
ALLAHım, kim ne verirse versin, onun eliyle gönderen Sensin.
Bizi de verenlerden eyle, vermekle sana yaklaşanlardan eyle.
Mevlânâ Câmiden ibretli bir öykü:
Bir cömerte sordular: Muhtaçlara verdiğin, yoksullara dağıttığın şeylerden dolayı gönlünde, kibir ve fakirler üzerine bir minnet yüklemek hisleri geliyor mu?
Cömert şöyle cevap verdi:
Hayır, ne münasebet! Ben bir şey verirken, kendimi aşçının elindeki kepçe gibi farz ediyorum. Veren aşçıdır, fakat kepçeden geçiyor. Kepçe, Rızkı veren benim gibi bir histe bulunabilir mi?!
Verilen rızk insanların elinden çıkıyorsa da, asıl veren Cenâb-ı Haktır.
Bundan dolayıdır ki, rızka vâsıta olan hiç kimsenin minnet yüklemesi doğru değildir.
Vermek güzelleştiriyor, insana yakışıyor.
Ve onu ALLAHa yaklaştırıyor.
Hele verenin, verdirenin sadece ALLAH (cc) olduğunu bilmek ne kadar izzetli ve şerefli, yüksek bir hâldir.
Rabbimizin güzel isimlerinden biri de Cevaddır, yani çok ihsân eden, çok cömert olan.
Rabbimiz, Cevad isminin bir tecellisi olarak yarattığı kâinattaki her bir canlıya bol bol ihsan etmekte, yeryüzünü bir nimet sofrası halinde açmakta, hiç kimsenin sayamayacağı sayısız nimetlerini o sofrada sermektedir.
Yine bu ismin tecellisidir ki, bahar ve yaz mevsimlerini gayb hazinesinden gelen binler nimetlerle yüklü birer vagon hâline getirip, onları en tatlı ve lâtif rızıklarla doldurup göndermektedir.
ALLAH cömert olduğu gibi, bizim de cömert olmamızı, bizim de kendi servet ve mallarımızdan gücümüz yettiği oranda yardım ve hayırda bulunmamızı istiyor.
Bir hadis-i şerifte:
ALLAH tayyiptir, iyiliği sever; ve ALLAH cömerttir, cömertliği sever buyurulur. (Tirmizî, Edep; 41)
İnanan bir insan, hakîkî bir tevekkülle ALLAHa bağlanmıştır.
Her şeyi verenin de alanın da O (cc) olduğuna inanmıştır.
Her şeyle birlikte kendisinin ve elindekilerin de, Rabbinin mülkü olduğunu ve Onun hazinesinin ise bitmez tükenmez olduğunu bilir.
Bu bilginin getirdiği güvenle, Hak yolunda yapacağı harcamanın neticesinde, sonsuz hazinelerin sahibi olan ALLAHın (cc) kendisini asla muhtaç bırakmayacağına inanır.
İmanı kuvvetlendikçe tevekkülü artar, tevekkülü kuvvetlendikçe cömertliği artar.
Cömertlik, inancımızın kuvvetini gösteren ölçülerden biridir.
Hz. Peygamberimiz (asm) bir başka hadis-i şerifinde şöyle buyurur:
İki haslet vardır ki, onların ikisi de bir müminde bir araya gelmez: Cimrilik ve kötü ahlâk. (Tirmizî, Birr; 41)
Gerçekten de cimrilik kuvvetli bir imanla bir arada olamaz, çünkü hayatı ve hayatına lâzım olan her şeyi yoktan var eden sonsuz merhamet sahibi bir Rabbe iman eden kimsenin, fakir olacağı endişesiyle cimrilik yolunu seçmesi, Yüce Yaratıcının sonsuz rahmetine olan o temiz imanı zedeler, sarsar.
Hem bizdeki mal-mülk de fânidir, her an elimizden çıkabilir. İnanana yakışan, ALLAHın vaadine kulak vermektir, şeytanın telkin ve vesveselerinden uzak kalmaktır.
Şeytan sizi fakir olacaksınız diye korkutur ve kötülüğü emreder. ALLAH ise lütfundan bir mağfiret ve bir kâr vaad ediyor. ALLAHın kudreti geniştir, her şeyi kemâliyle bilir. (Bakara, 268)
Vermek insanı güzelleştiriyor.
Rabbimize yakın ediyor.
Bırakın vermeyi, vermeyi istemenin kendisi bile güzel.
Vermek istemeseydi, istemek vermezdi.
ALLAH, vermek istemeseydi, bize de isteme duygusunu vermezdi.
ALLAHım, kim ne verirse versin, o verme duygusunu insanda yaratan da Sensin.
Cömertlik yolu, Peygamberlerin yoludur. Her iki dünyanın mutluluğudur.
Nasıl olsa elimizden çıkacak olan dünya malı ile ALLAHın rızasını ve ebedî sevapları kazanmak, gönülleri fethetmektir. Bu ne büyük bir şeref ve fazîlettir.
Hz. Ali (ra):
Dünya sana yöneldiği zaman, ondan ALLAH yolunda harca diyor. Çünkü o ALLAH yoluna harcamakla yok olmaz.
Dünya senden uzaklaştığı zaman, yine ondan ALLAH yolunda harca, çünkü o senin elinde kalmaz.
Vermek, sevmek demektir.
ALLAH için vermek, onun en güzel isimlerinden biri olan Cevâd ismine aynadarlık etmektir.
Vermek kolay değil
Güzel hasletler her zaman ve herkeste doğuştan bulunmayabilir.
Bir insan cömert olmayabilir veya hayır ve iyiliğe karşı elini alıştırmış da olmayabilir.
Ama şurası bir gerçek ki, her güzel haslet gibi cömertlik de, irâdemizi zorlamakla elde edilir.
İnsan vere vere, vermeye alışır. Vermek duygusu, onun bir melekesi haline gelir.
Ruh, vermekten ulvî bir zevk almaya başlar.
Evet, hiçbir karşılık ve menfaat beklemeden, sadece ALLAH için yapılan yardımlar ve ikramlar, inanan insanların ebedî kârıdır, kazancıdır.
Fakirlere ve ihtiyaç sahiplerine yapılan yardımlar, ALLAH nâmına ve Onun emri dairesinde olmadığı takdirde, boşu boşuna gider ve birtakım tehlikeli sonuçlar doğurur.
Ey sevgili ALLAHım, Rabbim, Rahmanım! Biz bu dünyada senin misafiriniz. Sofra Senin, nimetler Senin, karşında boyun bükmüş duruyoruz. Senden gelen her şeye râzıyız. Sen bizi, bizden daha çok düşünürsün. Her hâlimizi bizden daha iyi bilirsin. İhsan ve inâmını bekliyoruz. Ümidimizin boşa çıkmayacağını biliyoruz. Âmin.
Selim Gündüzalp
Kulak vermek, gönül vermek ve ALLAH yoluna hayatı vermek
İllâ ALLAH için vermek, ne veriyorsak Onun adına vermek.
Verirken güzelleşiyor, seviniyor, mümin olduğunu anlıyor insan.
İşte sahabelerin de yaşadığı bu halis sevinçlerden bir numune:
Tâbiîn âlimlerinden Ebû Hâlim, Seleme bin Dinar anlatıyor:
Bir gün, Ashâb-ı Kiramdan Sehl İbn-i Sad (ra): Cuma günleri pek sevinçli olurduk dedi. Niçin sevinçli olurdunuz? diye sordum.
Şunları söyledi: Yaşlı bir hanım ninemiz vardı. Su kenarlarına dikilen pazı köklerini toplar, onları bir şömineye koyar, içine biraz arpa ilâve ederek pişirirdi.
Bu yemeğin içinde ne iç yağı, ne et yağı olurdu. Cuma namazını kılıp döndüğümüzde onu ziyaret ederdik, onun bize ikram ettiği bu yemeğe kaşık sallardık. (Buharî, Cuma; 40)
Vermek güzelleştiriyor insanı.
Vermemek, elindeki nimeti kendinden bilmek, kendine ait zannetmek, cimriliktir.
Cimrilik ise cehennem ağacından bir daldır.
ALLAHım, kim ne verirse versin, onun eliyle gönderen Sensin.
Bizi de verenlerden eyle, vermekle sana yaklaşanlardan eyle.
Mevlânâ Câmiden ibretli bir öykü:
Bir cömerte sordular: Muhtaçlara verdiğin, yoksullara dağıttığın şeylerden dolayı gönlünde, kibir ve fakirler üzerine bir minnet yüklemek hisleri geliyor mu?
Cömert şöyle cevap verdi:
Hayır, ne münasebet! Ben bir şey verirken, kendimi aşçının elindeki kepçe gibi farz ediyorum. Veren aşçıdır, fakat kepçeden geçiyor. Kepçe, Rızkı veren benim gibi bir histe bulunabilir mi?!
Verilen rızk insanların elinden çıkıyorsa da, asıl veren Cenâb-ı Haktır.
Bundan dolayıdır ki, rızka vâsıta olan hiç kimsenin minnet yüklemesi doğru değildir.
Vermek güzelleştiriyor, insana yakışıyor.
Ve onu ALLAHa yaklaştırıyor.
Hele verenin, verdirenin sadece ALLAH (cc) olduğunu bilmek ne kadar izzetli ve şerefli, yüksek bir hâldir.
Rabbimizin güzel isimlerinden biri de Cevaddır, yani çok ihsân eden, çok cömert olan.
Rabbimiz, Cevad isminin bir tecellisi olarak yarattığı kâinattaki her bir canlıya bol bol ihsan etmekte, yeryüzünü bir nimet sofrası halinde açmakta, hiç kimsenin sayamayacağı sayısız nimetlerini o sofrada sermektedir.
Yine bu ismin tecellisidir ki, bahar ve yaz mevsimlerini gayb hazinesinden gelen binler nimetlerle yüklü birer vagon hâline getirip, onları en tatlı ve lâtif rızıklarla doldurup göndermektedir.
ALLAH cömert olduğu gibi, bizim de cömert olmamızı, bizim de kendi servet ve mallarımızdan gücümüz yettiği oranda yardım ve hayırda bulunmamızı istiyor.
Bir hadis-i şerifte:
ALLAH tayyiptir, iyiliği sever; ve ALLAH cömerttir, cömertliği sever buyurulur. (Tirmizî, Edep; 41)
İnanan bir insan, hakîkî bir tevekkülle ALLAHa bağlanmıştır.
Her şeyi verenin de alanın da O (cc) olduğuna inanmıştır.
Her şeyle birlikte kendisinin ve elindekilerin de, Rabbinin mülkü olduğunu ve Onun hazinesinin ise bitmez tükenmez olduğunu bilir.
Bu bilginin getirdiği güvenle, Hak yolunda yapacağı harcamanın neticesinde, sonsuz hazinelerin sahibi olan ALLAHın (cc) kendisini asla muhtaç bırakmayacağına inanır.
İmanı kuvvetlendikçe tevekkülü artar, tevekkülü kuvvetlendikçe cömertliği artar.
Cömertlik, inancımızın kuvvetini gösteren ölçülerden biridir.
Hz. Peygamberimiz (asm) bir başka hadis-i şerifinde şöyle buyurur:
İki haslet vardır ki, onların ikisi de bir müminde bir araya gelmez: Cimrilik ve kötü ahlâk. (Tirmizî, Birr; 41)
Gerçekten de cimrilik kuvvetli bir imanla bir arada olamaz, çünkü hayatı ve hayatına lâzım olan her şeyi yoktan var eden sonsuz merhamet sahibi bir Rabbe iman eden kimsenin, fakir olacağı endişesiyle cimrilik yolunu seçmesi, Yüce Yaratıcının sonsuz rahmetine olan o temiz imanı zedeler, sarsar.
Hem bizdeki mal-mülk de fânidir, her an elimizden çıkabilir. İnanana yakışan, ALLAHın vaadine kulak vermektir, şeytanın telkin ve vesveselerinden uzak kalmaktır.
Şeytan sizi fakir olacaksınız diye korkutur ve kötülüğü emreder. ALLAH ise lütfundan bir mağfiret ve bir kâr vaad ediyor. ALLAHın kudreti geniştir, her şeyi kemâliyle bilir. (Bakara, 268)
Vermek insanı güzelleştiriyor.
Rabbimize yakın ediyor.
Bırakın vermeyi, vermeyi istemenin kendisi bile güzel.
Vermek istemeseydi, istemek vermezdi.
ALLAH, vermek istemeseydi, bize de isteme duygusunu vermezdi.
ALLAHım, kim ne verirse versin, o verme duygusunu insanda yaratan da Sensin.
Cömertlik yolu, Peygamberlerin yoludur. Her iki dünyanın mutluluğudur.
Nasıl olsa elimizden çıkacak olan dünya malı ile ALLAHın rızasını ve ebedî sevapları kazanmak, gönülleri fethetmektir. Bu ne büyük bir şeref ve fazîlettir.
Hz. Ali (ra):
Dünya sana yöneldiği zaman, ondan ALLAH yolunda harca diyor. Çünkü o ALLAH yoluna harcamakla yok olmaz.
Dünya senden uzaklaştığı zaman, yine ondan ALLAH yolunda harca, çünkü o senin elinde kalmaz.
Vermek, sevmek demektir.
ALLAH için vermek, onun en güzel isimlerinden biri olan Cevâd ismine aynadarlık etmektir.
Vermek kolay değil
Güzel hasletler her zaman ve herkeste doğuştan bulunmayabilir.
Bir insan cömert olmayabilir veya hayır ve iyiliğe karşı elini alıştırmış da olmayabilir.
Ama şurası bir gerçek ki, her güzel haslet gibi cömertlik de, irâdemizi zorlamakla elde edilir.
İnsan vere vere, vermeye alışır. Vermek duygusu, onun bir melekesi haline gelir.
Ruh, vermekten ulvî bir zevk almaya başlar.
Evet, hiçbir karşılık ve menfaat beklemeden, sadece ALLAH için yapılan yardımlar ve ikramlar, inanan insanların ebedî kârıdır, kazancıdır.
Fakirlere ve ihtiyaç sahiplerine yapılan yardımlar, ALLAH nâmına ve Onun emri dairesinde olmadığı takdirde, boşu boşuna gider ve birtakım tehlikeli sonuçlar doğurur.
Ey sevgili ALLAHım, Rabbim, Rahmanım! Biz bu dünyada senin misafiriniz. Sofra Senin, nimetler Senin, karşında boyun bükmüş duruyoruz. Senden gelen her şeye râzıyız. Sen bizi, bizden daha çok düşünürsün. Her hâlimizi bizden daha iyi bilirsin. İhsan ve inâmını bekliyoruz. Ümidimizin boşa çıkmayacağını biliyoruz. Âmin.
Selim Gündüzalp