Yazmayayım yazmayayım diyorum ama dayanamıyorum. Çünkü çocuklar için gerçekten çok üzülüyorum Hastanedeydim. Kan vereceğim, sıraya girdim. Bir baba çocuk geldi. Çocuk iğne olmıcaaammm diye ağlıyor. Baba diyor ki; Sus bakayım, ne varmış ağlayacak Çocuk korkmuş tabii, ağlamayı sürdürüyor. Bu sefer utandırmaya başlıyor baba; Herkes sana bakıyor, bak, ne kadar ayıplıyorlar seni Çocuk ağlamayı sürdürünce tehdit geliyor; Sus artık, çakacağım şimdi bi tane Kan alındı, annesi ve kardeşi geldi çocuğun. Annenin ilk cümlesi Ben sana yemeğini yemezsen iğne yaptırırım demiştim. Ağlayacağına bir daha yemeğini düzgün ye! Bak kardeşin beni üzmedi diye ona iğne yok bugün! Asansöre bindik birlikte. Yavrunun gözlerine bakıp gülümsedim, saçını okşadım; Bende çok korkarım iğneden biliyor musun, hiç güzel bi duygu değil dedim. Başını salladı. Bilmiyorum azıcık da olsa Anlaşıldığını hissettirebildim mi kuzucuğa Çünkü biliyorum, beklediği sadece buydu. Her çocuk aynı şeyi bekler; Hiç acımayacak sahteciliği yapmak yerine, acıyacak ama ben yanında olacağım sahiciliği... Bekledikleri hepi topu bu halbuki...
Hatice Kübra Tongar
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1789648214676924&id=1473222996319449
Hatice Kübra Tongar
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1789648214676924&id=1473222996319449