Büyük velîlerden Bişr-i Hâfî bir sohbetinde şü*kürle ilgili olarak buyurdular ki: "Âzâları içinde yalnız dili ile şükreden kimse*nin şükrü az olur. Çünkü gözün şükrü, bir hayır gördüğü zaman onu almak, eğer şer görürse onu görmemektirr. Kulağın şükrü, bir hayır işit*tiği zaman onu ezberle*mek, şer işitirse onu unutmaktır. Ellerin şükrü, onlarla hak olandan başkasını tutmamaktır. Mîdenin şükrü, ilim ve hilm ile dolu olmak; ayakların şükrü de, iyilikten başkasına gitmemektir. Kim böyle yaparsa hakîkaten şükredenlerden olur."
Mevlânâ Celâleddîn-İ Rûmî hazretlerine bir kimse, geçim darlığından şikâyette bulundu. Bunun üze*rine Mevlânâ hazretleri o kimseye; "Eğer sana, âzâlarından birini kesip, yerine bin altın verelim deseler râzı olur musun?" diye sordu. O da; "Hayır, râzı ol*mam." diye cevap verdi. Bunun üzerine Mevlânâ hazretleri; "Ey kardeşim! Mâ*dem ki râzı olmazsın, niçin geçim sıkıntısın*dan şikâyette bulunursun? Fakirim diyorsun, bu kadar altından daha kıymetli âzâların var iken, vücûdun sıhhatte ve âfiyette iken, niçin bunları sana bedâvadan ihsân eden Allahü teâlâya şükretmi*yorsun? Allahü teâlâ; meâlen "Nîmetlerimin kıymetini bilir, emrettiğim gibi kullanırsanız onları arttırırım." (İbrâhim sûresi: 7) buyurdu.
Şükür, hem eldeki nimeti yok olmaktan kurtarır, hem de yeni nimetlere kavuşturur.
Kuran-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:
Bana şükredin, nankörlük etmeyin! (Bekara 152)
Allahtan sakının ki şükredebilesiniz. (Nisa 123)
Şükrederseniz elbette nimetimi artırırım. (İbrahim 7)
Allahü teâlâ, şükredene bol bol nimet verir. (Fâtır 30)
Hz.İbrahim, Rabbinin nimetlerine şükretti, Rabbi de onu doğru yola iletti. (Nahl 121)
Mümin kabirde doğru cevap verince, hemen o anda kabrin sağ tarafından ay yüzlü bir kişi çıka gelir. Ben senin, dünyada, sabrından ve şükründen yaratıldım. Kıyamete kadar, sana yoldaş olurum der. Ne mutlu sabredip şükredenlere...
Evliyânın büyüklerinden Gavs-ül-âzam Seyyid Abdülkâdir Geylânî buyurdular ki: "Şükrün esası, nîmetin sâhibini bilmek, bunu kalb ile îtirâf etmek ve dille söylemektir."
