[h=1]RUKİYYE BİNTİ MUHAMMED (RA) KİMDİR?[/h]
Bir gün büyük amcaları Ebû Talib ile birlikte bir heyet evlerine geldi. Amcazâdelerinin akrabalığını arzu etmekteydiler. Hoşbeş ettikten sonra sadede gelindi ve Ebû Talib söze başladı. Şöyle dedi:
Yeğenim Zeynebi Ebül-Âs İbni Rebîe verdin. O gerçekten şerefli bir hısımdır. Rukiyye ile Ümmü Gülsümü de amcanın oğulları Utbe ve Uteybeye istemeye geldik. Şeref ve soy bakımından onlar da geri değillerdir. Vermeyeceğini zannetmem. dedi.
Muhammedül-Emin Efendimiz bu teklife karşı: Doğru söyledin amcacığım! Akrabaya önem vermek gerekir. Ancak ey amcam! bu konuda bana biraz mühlet ver de kızlarımla konuşayım. buyurdu.
İnsan değerini en iyi bilen o emin, güvenilir insan kızlarına danışmadan bir cevap vermedi. Amcalarına sevgiyle, hürmetle davrandı. Fakat hemen verdim gitti deyip kestirip atmadı. Hane halkıyla istişare etmeyi huzurun mutluluğun kaynağı ve hanımlara verilmesi gereken önemli bir değer olarak kabul etti. Konuyu ev halkına açtı. Sâdık eş Hz. Hatice kızlarına durumu anlattı.
Anne ve kızlar Ebû Lehebin karısı Ümmü Cemileyi çok iyi tanıyorlardı. O geçimsiz, katı kalbli, kalb kırıcı söz ve tavırlarıyla meşhurdu. Böyle bir kaynanaya gelin olarak gitmeye kimsenin gönlü ısınamadı. Edeb gözetip işi kendi haline bırakmayı tercih ettiler. Neticede bir takım endişelerle birlikte evlenmelerine karar verildi. Şefkatli baba kızları için bereket diledi. Onları Allahın hıfz u emânına bıraktı.
ALLAHIN ELÇİSİ
Rukiyye ve Ümmü Gülsümün evliliğinin karara bağlandığı günlerden bir gün Mekke semâlarında bir nûr göründü. Sevgili babalarına Cebrâil aleyhisselâm gelmişti. Allah onu kendine resûl olarak seçmişti. O güne kadar Muhammedül-Emin diye herkesin güvendiği, her şeyini rahatlıkla emanet bıraktığı sevgili babaları şimdi Muhammedün resûlullah=Allahın elçisi olmuştu.
Yeni gelen Peygamber ve getirdiği dine ilk inanan da sevgili anneleriydi. Peşinden aile efradı olarak Zeyneb, Rukiyye, Ümmü Gülsüm ve Fâtıma inandı. Hz. Ebû Bekir (r.a.) ile başlayan inananlar halkası her gün genişlemeye, ve sayıları artmaya başladı. Kureyş müşrikleri de bu işin önünü almak için toplantılar yaparak şu karara vardılar:
Muhammedi yeni görevinde kendi başına serbest bıraktınız. Onu işinden alıkoymak mı istiyorsunuz? O halde kızlarını geri veriniz de onlarla meşgul olsun. Bu meşgale onu ızdıraba sürüklesin dediler.
Kureyşin azılı müşrikleri bir heyet halinde önce Ebû Lehebin çocuklarına nişanlarını attırdılar. Ebû Leheb çocuklarına: Eğer Muhammedin kızlarını boşamazsanız başım başınıza haram olsun. Sizinle bir daha yüzyüze gelmeyeyim diye tehdit etti. Utbe Rukıyyeden, Uteybede Ümmü Gülsümden ayrıldılar. Allah Teâlâ merhametiyle Habibinin kızlarını odun hamalının tuzağından, cimri ve uğursuz yaşayışından kurtardı. Şefkat ve rahmet ocağı anne ve babalarına döndüler. Ebûl-Âs İbni Rebî ise asla Zeynebten ayrılmayacağını söyleyerek Kureyş ileri gelenlerinin tekliflerini reddetti.
Kureyşlilerin tuzakları boşa çıktı. Onların düşündükleri gibi kızlarının geri verilmesi Rasûlullah (s.a.)i davetinden alıkoymadı. İşi sarpa sarmadı. Hatta daha da hayırlı oldu. Zira Allah Teâlâ, Rasûlünün iki genç yavrusuna eski kocalarından daha hayırlı sâlih, kerîm, asîl bir aileye mensub, zengin, yumuşak huylu, iyi ahlâklı ve İslâma ilk giren sekiz kişiden ve Cennetle müjdelenen on sahâbîden biri olan Osman İbni Affan (r.a.)ı nasîb etti. İki Cihan Güneşi Efendimiz onunla Rukiyye (r.anhâ)yı evlendirdi. Kendilerine dua etti. Allah Teâlâdan bereket vermesini niyaz eyledi.
Kureyş müşrikleri bu olup bitenler karşısında daha da hırçınlaştı. Müslümanlara bir iyilik dokunmasını istemiyorlardı. Bu sebepten yeni müslüman olanlara eziyetler etmeye başladılar. Kimsesiz, garip müslümanları işkenceler altında inleterek yeni dinin önünü kesmek istediler. Fakat tam tersine her gün İslâmla buluşanların sayısı artıyordu.
ALLAH YOLUNDA HİCRET EDEN İLK KİŞİ
Buna mukabil müşriklerin de eza ve cefaları akla hayale gelmeyecek şekilde devam ediyordu. Sevgili Efendimiz ashâbının çektiklerini gördükçe üzülüyor ve Rabbısına sığınıyordu. Bir müddet sonra Habeşistana hicret etmelerine izin verildi. İlk hicret kafilesinde sevgili damadı Hz. Osman ile sevgili kızı Rukiyyede vardı. Vatandan, âileden ve rahmet pınarı Efendimizden ayrılmak onlar için ne kadar zordu. Fakat müşriklerin zulmüne de dayanılacak gibi değildi. Fahr-i Kâinat (s.a.) Efendimiz vedalaşırken şunları söyledi:
Allah onların yardımcısı olsun. Osman Allah yolunda, Lûttan sonra ailesiyle hicret edenlerin ilkidir.buyurdu.
Necâşînin ülkesine yerleşen muhacirler emniyet ve güven içerisinde ibadetlerini yapmaya, inançlarını rahatlıkla yaşamaya başlamışlardı. Tek üzüntüleri geride bıraktıkları aileleri ve din kardeşleriydi. Rukiyye (r.anhâ)nın yorgunluktan dolayı sağlık ve sıhhati de bozulmuştu. Bu sebepten ilk çocuğu düşük olmuştu. Kendisi de çok zayıflamıştı. Bu halde iken insan ilgiye muhtaçtı. Hz. Osman (r.a.) da hanımına karşı ilgisini, sevgisini ve hizmetini hiç eksik etmedi. Gurbetçi yalnızlığını hissettirmedi. Hanımına şefkatli bir eş olarak merhametle davrandı. Elemini kederini gidermek için gayret etti. Ona daima manen destek oldu. Moralini yüksek tutmaya çalıştı. Bu arada Mekkeden muhâcirleri sevindirecek haberler gelmeye başladı. Müşriklerden bazısının İslâma girdiği şâyiası yayıldı. Peygamberle beraber Kâbede secde ettikleri söylentileri ortalığı kapladı. Bu haberler Habeşistan a da ulaşınca ashaptan bazıları Mekkeye geri döndüler. Hz. Osman ile Rukiyye (r.anhâ) da dönenler arasındaydı. Halbuki hadisenin aslı yoktu. Sadece şöyle bir olay geçmişti:
Sevgili Peygamberimiz Necm Sûresini okurken; Allahı bırakıp taptığınız Lâtın, Uzzanın ve üçüncüsü olan diğer Menâtın zerrece kudretleri var mı? Bize haber verin. âyeti geçmişti. Müşrikler okunan ayetlerin manasının anlaşılmaması için yüksek sesle şamata yapıyorlardı. Resûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz sûrenin sonuna gelince Secde âyetini okudu ve secdeye kapandı. Müşrikler de putlarının adı geçtiği için secdeye vardılar. Onların da aynı anda secde edişleri müşriklerin müslüman olduğu şeklinde yorumlar yapılmasına sebep oldu.
Bu asılsız haberleri duyarak Habeşistandan dönen muhacirler vatanlarına geldiklerinde hiç bir şeyin değişmediğini, işkencelerin devam ettiğini gördüler. Himaye altında Mekkeye girdiler. Rukiyye (r.anhâ) baba evine geldi. Kardeşleri Ümmü Gülsüm ve Fâtıma ile hasret ve muhabbetle kucaklaştılar. Gözyaşları içerisinde tekrar kavuştuklarına şükrettiler. Fakat Rukiyye (r.anhâ) annesini göremiyordu. Kardeşlerine soruyor bir cevap alamıyordu. Sadece hıçkırık ve gözyaşları içerisinde birbirine sarılıyorlardı. Akan gözyaşları Rukiyyeye doğru cevabı vermişti. Anneciğinin Refiki Âlâ ya uçtuğunu anlayınca hıçkırıktan boğazı düğümlendi. Derin bir sûkuta büründü. Ne yapabilirdi ki, Allahın hükmüydü. Kaza ve kadere inanan insan ancak sabrederdi. Rukiyye (r.anhâ) da sabır ve metanetle anneciğinden ayrılmanın acısını gönlüne gömdü.
İKİ HİCRET SEVABI
Bundan sonra Mekkede kalması uzun sürmedi. Medineye hicret izni verilmişti. Müslümanlar ikinci hicret yurduna yönelmişlerdi. Onlar da aile olarak tekrar Medineye hicret ettiler. Böylece Allah yolunda iki hicret sevabı kazandılar.
Rukıyye (r.anhâ) ikinci hicret yurdu Medinede oğlu Abdullahı dünyaya getirdi. Bu yavrunun doğumuyla ilk çocuğunu kaybetmenin acısını unutmaya çalıştı. Medinede huzur içerisinde günlerini geçiriyordu. Artık İslâm kardeşliği kurulmuş. Muhacir ve Ensar birbirine kenetlenmiş adeta yek vücut olmuşlardı. Çileli hayat sona ermiş gibiydi. Abdullah da gün geçtikçe büyüyor ve etrafa neşe saçmaya devam ediyordu. Lâkin dünya imtihan yeriydi. Rukiyye (r.anhâ)ın imtihanları çetin geçmekteydi. Bir gün hiç beklenmedik bir hadise oldu. Beşikteki çocuğun yüzünü bir horoz gagaladı. Abdullahın yüzünü yaraladı. Yüz kısmındaki yaralar kısa zamanda yayıldı. Etrafı yara-bere içerisinde kaldı. Mikrop kapan ve önü alınamayan bu yaralardan çocuk kurtulamadı. Birkaç gün içinde Abdullah dünyasını değiştirdi.
İbtilâların üst üste gelmesi Rukiyye (r.anhâ)nın sıhhatini bozdu. Abdullahtan başka çocuğu da yoktu. Sonradan da olmadı. Bu sıkıntılar onun ateşinin yükselmesine ve Humma hastalığına yakalanmasına kadar sağlığını etkiledi. Bu arada Bedirde düşmanı karşılamak için cihad çağrısı yapılmakta idi. Hz. Osman (r.a.) bu davete icabet etmeyi arzulamıştı. Fakat hanımı Rukiyye (r.anha)nın durumu ciddi idi. Ateşi ve rahatsızlığı gün geçtikçe artıyordu. Resûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz Hz. Osmana orduya katılmamasını hanımının yanında kalmasını işaret buyurdu. İyileşmesi için elinden gelen gayreti gösteren Hz. Osman (r.a.) hanımının gözünden gözünü ayırmadı. Hizmetinden uzakta kalmadı. Kul olarak yapabileceğini geriye bırakmadı. Lâkin yazılan vakit gelince o yüce kudrete teslimiyetten başka çare kalmamıştı. Onun sevgi dolu gözlerinin solduğu, ruhunun nâzenin vücudunu terk ettiği sıralarda Bedir Savaşının zafer müjdeleri geldi.
PEYGAMBERİMİZİN İLK VEFAT EDEN KIZI
Hz. Rukiyye Peygamberimizin ilk vefat eden kızıydı. Daha henüz 22 yaşlarındaydı. Cenazesini Ümmü Eymen (r.anhâ) yıkadı. Medine halkı Bakî kabristanına taşıdı ve oraya defnedildi. Savaştan dönen Resûl-i Ekrem (s.a.) kabrin başına geldi ve kızına duâ ve niyazda bulundu. Oradan Hz. Osman (r.a.)ın evine gitti. Onu da teselli etti. Hanımlar gözyaşları içerisinde kendini tutamayarak ağlıyorlardı. Hz. Ömer (r.a.) müdahale etmek isteyince iki Cihan Güneşi Efendimiz: Ömer! Bırak onları! Kendi hallerine bırak! Ölüye karşı duygular göz ve kalble ifade edilirse bu Allahtandır. Onun merhametindendir. El ve dil ile yapılırsa şeytandandır. buyurdular.
Allah Teâlâ Hazretleri Resûlünün iki hicret sahibi kızı Rukiyye (r.anhâ) ile iki nur sahibi Hz. Osman (r.a.)dan râzı olsun. İmanının, cihadının ve çektiği çilelerin mükâfatını en iyi şekilde versin. Bizleri de şefaatlerine nâil eylesin. Amin.
Kaynak: Mustafa Eriş, Altınoluk Dergisi, 2001 Eylül, Sayı: 187, Sayfa: 034
RUKİYYE BİNTİ MUHAMMED (RA) KİMDİR? | İslam ve İhsan
Hazreti Rukiyye radıyallahu anhâ, Rasûlullah sallallahu aleyhi vesellem Efendimizin ikinci kızı
Zâtül-Hicreteyn = İki hicret sahibi lakabına mazhar çilekeş bir iman eri
Aile olarak kocasıyla ilk hicret eden muhâcirlerden
İslâm davâsı uğruna akla hayale gelmedik eziyetlere ve çeşitli ibtilâlara maruz kalan ve o belâları sabırla geçiştirmesini bilen örnek neslin örnek insanları
Peygamberimizin ilk vefat eden kızı
Rukiyye (r.anhâ) Peygamberlikten yedi sene önce Mekkede dünyaya geldi. Hazreti Hatice (r.anhâ) gibi adamış olgun, zeki ve davâ şuûruna sahib bir annenin yanında büyüdü. Eğitimini, edebini, görgüsünü, ahlâkını aile yuvasında tamamladı. Sevgiyi, saygıyı ve insanlara şefkati, merhameti rahmet pınarı baba ocağında öğrendi. O, ablası Zeynebin evliliğinden sonra ev hizmetlerinde öne geçti. İşindeki becerisi, titizliği, tertib ve düzenliliğiyle akrabalarının dikkatini çekti. Anneciğinin hizmetlerine kardeşi Ümmü Gülsüm ile beraber yardımcı oldu. Onlar sanki ikiz gibiydiler. Birbirlerine son derece nezaket ve muhabbetle bağlı idiler. Kader onları birbirine öylesine yakın eylemişti ki, hayatları sanki birbirini takip etmekteydi.
Bir gün büyük amcaları Ebû Talib ile birlikte bir heyet evlerine geldi. Amcazâdelerinin akrabalığını arzu etmekteydiler. Hoşbeş ettikten sonra sadede gelindi ve Ebû Talib söze başladı. Şöyle dedi:
Yeğenim Zeynebi Ebül-Âs İbni Rebîe verdin. O gerçekten şerefli bir hısımdır. Rukiyye ile Ümmü Gülsümü de amcanın oğulları Utbe ve Uteybeye istemeye geldik. Şeref ve soy bakımından onlar da geri değillerdir. Vermeyeceğini zannetmem. dedi.
Muhammedül-Emin Efendimiz bu teklife karşı: Doğru söyledin amcacığım! Akrabaya önem vermek gerekir. Ancak ey amcam! bu konuda bana biraz mühlet ver de kızlarımla konuşayım. buyurdu.
İnsan değerini en iyi bilen o emin, güvenilir insan kızlarına danışmadan bir cevap vermedi. Amcalarına sevgiyle, hürmetle davrandı. Fakat hemen verdim gitti deyip kestirip atmadı. Hane halkıyla istişare etmeyi huzurun mutluluğun kaynağı ve hanımlara verilmesi gereken önemli bir değer olarak kabul etti. Konuyu ev halkına açtı. Sâdık eş Hz. Hatice kızlarına durumu anlattı.
Anne ve kızlar Ebû Lehebin karısı Ümmü Cemileyi çok iyi tanıyorlardı. O geçimsiz, katı kalbli, kalb kırıcı söz ve tavırlarıyla meşhurdu. Böyle bir kaynanaya gelin olarak gitmeye kimsenin gönlü ısınamadı. Edeb gözetip işi kendi haline bırakmayı tercih ettiler. Neticede bir takım endişelerle birlikte evlenmelerine karar verildi. Şefkatli baba kızları için bereket diledi. Onları Allahın hıfz u emânına bıraktı.
ALLAHIN ELÇİSİ
Rukiyye ve Ümmü Gülsümün evliliğinin karara bağlandığı günlerden bir gün Mekke semâlarında bir nûr göründü. Sevgili babalarına Cebrâil aleyhisselâm gelmişti. Allah onu kendine resûl olarak seçmişti. O güne kadar Muhammedül-Emin diye herkesin güvendiği, her şeyini rahatlıkla emanet bıraktığı sevgili babaları şimdi Muhammedün resûlullah=Allahın elçisi olmuştu.
Yeni gelen Peygamber ve getirdiği dine ilk inanan da sevgili anneleriydi. Peşinden aile efradı olarak Zeyneb, Rukiyye, Ümmü Gülsüm ve Fâtıma inandı. Hz. Ebû Bekir (r.a.) ile başlayan inananlar halkası her gün genişlemeye, ve sayıları artmaya başladı. Kureyş müşrikleri de bu işin önünü almak için toplantılar yaparak şu karara vardılar:
Muhammedi yeni görevinde kendi başına serbest bıraktınız. Onu işinden alıkoymak mı istiyorsunuz? O halde kızlarını geri veriniz de onlarla meşgul olsun. Bu meşgale onu ızdıraba sürüklesin dediler.
Kureyşin azılı müşrikleri bir heyet halinde önce Ebû Lehebin çocuklarına nişanlarını attırdılar. Ebû Leheb çocuklarına: Eğer Muhammedin kızlarını boşamazsanız başım başınıza haram olsun. Sizinle bir daha yüzyüze gelmeyeyim diye tehdit etti. Utbe Rukıyyeden, Uteybede Ümmü Gülsümden ayrıldılar. Allah Teâlâ merhametiyle Habibinin kızlarını odun hamalının tuzağından, cimri ve uğursuz yaşayışından kurtardı. Şefkat ve rahmet ocağı anne ve babalarına döndüler. Ebûl-Âs İbni Rebî ise asla Zeynebten ayrılmayacağını söyleyerek Kureyş ileri gelenlerinin tekliflerini reddetti.
Kureyşlilerin tuzakları boşa çıktı. Onların düşündükleri gibi kızlarının geri verilmesi Rasûlullah (s.a.)i davetinden alıkoymadı. İşi sarpa sarmadı. Hatta daha da hayırlı oldu. Zira Allah Teâlâ, Rasûlünün iki genç yavrusuna eski kocalarından daha hayırlı sâlih, kerîm, asîl bir aileye mensub, zengin, yumuşak huylu, iyi ahlâklı ve İslâma ilk giren sekiz kişiden ve Cennetle müjdelenen on sahâbîden biri olan Osman İbni Affan (r.a.)ı nasîb etti. İki Cihan Güneşi Efendimiz onunla Rukiyye (r.anhâ)yı evlendirdi. Kendilerine dua etti. Allah Teâlâdan bereket vermesini niyaz eyledi.
Kureyş müşrikleri bu olup bitenler karşısında daha da hırçınlaştı. Müslümanlara bir iyilik dokunmasını istemiyorlardı. Bu sebepten yeni müslüman olanlara eziyetler etmeye başladılar. Kimsesiz, garip müslümanları işkenceler altında inleterek yeni dinin önünü kesmek istediler. Fakat tam tersine her gün İslâmla buluşanların sayısı artıyordu.
ALLAH YOLUNDA HİCRET EDEN İLK KİŞİ
Buna mukabil müşriklerin de eza ve cefaları akla hayale gelmeyecek şekilde devam ediyordu. Sevgili Efendimiz ashâbının çektiklerini gördükçe üzülüyor ve Rabbısına sığınıyordu. Bir müddet sonra Habeşistana hicret etmelerine izin verildi. İlk hicret kafilesinde sevgili damadı Hz. Osman ile sevgili kızı Rukiyyede vardı. Vatandan, âileden ve rahmet pınarı Efendimizden ayrılmak onlar için ne kadar zordu. Fakat müşriklerin zulmüne de dayanılacak gibi değildi. Fahr-i Kâinat (s.a.) Efendimiz vedalaşırken şunları söyledi:
Allah onların yardımcısı olsun. Osman Allah yolunda, Lûttan sonra ailesiyle hicret edenlerin ilkidir.buyurdu.
Necâşînin ülkesine yerleşen muhacirler emniyet ve güven içerisinde ibadetlerini yapmaya, inançlarını rahatlıkla yaşamaya başlamışlardı. Tek üzüntüleri geride bıraktıkları aileleri ve din kardeşleriydi. Rukiyye (r.anhâ)nın yorgunluktan dolayı sağlık ve sıhhati de bozulmuştu. Bu sebepten ilk çocuğu düşük olmuştu. Kendisi de çok zayıflamıştı. Bu halde iken insan ilgiye muhtaçtı. Hz. Osman (r.a.) da hanımına karşı ilgisini, sevgisini ve hizmetini hiç eksik etmedi. Gurbetçi yalnızlığını hissettirmedi. Hanımına şefkatli bir eş olarak merhametle davrandı. Elemini kederini gidermek için gayret etti. Ona daima manen destek oldu. Moralini yüksek tutmaya çalıştı. Bu arada Mekkeden muhâcirleri sevindirecek haberler gelmeye başladı. Müşriklerden bazısının İslâma girdiği şâyiası yayıldı. Peygamberle beraber Kâbede secde ettikleri söylentileri ortalığı kapladı. Bu haberler Habeşistan a da ulaşınca ashaptan bazıları Mekkeye geri döndüler. Hz. Osman ile Rukiyye (r.anhâ) da dönenler arasındaydı. Halbuki hadisenin aslı yoktu. Sadece şöyle bir olay geçmişti:
Sevgili Peygamberimiz Necm Sûresini okurken; Allahı bırakıp taptığınız Lâtın, Uzzanın ve üçüncüsü olan diğer Menâtın zerrece kudretleri var mı? Bize haber verin. âyeti geçmişti. Müşrikler okunan ayetlerin manasının anlaşılmaması için yüksek sesle şamata yapıyorlardı. Resûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz sûrenin sonuna gelince Secde âyetini okudu ve secdeye kapandı. Müşrikler de putlarının adı geçtiği için secdeye vardılar. Onların da aynı anda secde edişleri müşriklerin müslüman olduğu şeklinde yorumlar yapılmasına sebep oldu.
Bu asılsız haberleri duyarak Habeşistandan dönen muhacirler vatanlarına geldiklerinde hiç bir şeyin değişmediğini, işkencelerin devam ettiğini gördüler. Himaye altında Mekkeye girdiler. Rukiyye (r.anhâ) baba evine geldi. Kardeşleri Ümmü Gülsüm ve Fâtıma ile hasret ve muhabbetle kucaklaştılar. Gözyaşları içerisinde tekrar kavuştuklarına şükrettiler. Fakat Rukiyye (r.anhâ) annesini göremiyordu. Kardeşlerine soruyor bir cevap alamıyordu. Sadece hıçkırık ve gözyaşları içerisinde birbirine sarılıyorlardı. Akan gözyaşları Rukiyyeye doğru cevabı vermişti. Anneciğinin Refiki Âlâ ya uçtuğunu anlayınca hıçkırıktan boğazı düğümlendi. Derin bir sûkuta büründü. Ne yapabilirdi ki, Allahın hükmüydü. Kaza ve kadere inanan insan ancak sabrederdi. Rukiyye (r.anhâ) da sabır ve metanetle anneciğinden ayrılmanın acısını gönlüne gömdü.
İKİ HİCRET SEVABI
Bundan sonra Mekkede kalması uzun sürmedi. Medineye hicret izni verilmişti. Müslümanlar ikinci hicret yurduna yönelmişlerdi. Onlar da aile olarak tekrar Medineye hicret ettiler. Böylece Allah yolunda iki hicret sevabı kazandılar.
Rukıyye (r.anhâ) ikinci hicret yurdu Medinede oğlu Abdullahı dünyaya getirdi. Bu yavrunun doğumuyla ilk çocuğunu kaybetmenin acısını unutmaya çalıştı. Medinede huzur içerisinde günlerini geçiriyordu. Artık İslâm kardeşliği kurulmuş. Muhacir ve Ensar birbirine kenetlenmiş adeta yek vücut olmuşlardı. Çileli hayat sona ermiş gibiydi. Abdullah da gün geçtikçe büyüyor ve etrafa neşe saçmaya devam ediyordu. Lâkin dünya imtihan yeriydi. Rukiyye (r.anhâ)ın imtihanları çetin geçmekteydi. Bir gün hiç beklenmedik bir hadise oldu. Beşikteki çocuğun yüzünü bir horoz gagaladı. Abdullahın yüzünü yaraladı. Yüz kısmındaki yaralar kısa zamanda yayıldı. Etrafı yara-bere içerisinde kaldı. Mikrop kapan ve önü alınamayan bu yaralardan çocuk kurtulamadı. Birkaç gün içinde Abdullah dünyasını değiştirdi.
İbtilâların üst üste gelmesi Rukiyye (r.anhâ)nın sıhhatini bozdu. Abdullahtan başka çocuğu da yoktu. Sonradan da olmadı. Bu sıkıntılar onun ateşinin yükselmesine ve Humma hastalığına yakalanmasına kadar sağlığını etkiledi. Bu arada Bedirde düşmanı karşılamak için cihad çağrısı yapılmakta idi. Hz. Osman (r.a.) bu davete icabet etmeyi arzulamıştı. Fakat hanımı Rukiyye (r.anha)nın durumu ciddi idi. Ateşi ve rahatsızlığı gün geçtikçe artıyordu. Resûl-i Ekrem (s.a.) Efendimiz Hz. Osmana orduya katılmamasını hanımının yanında kalmasını işaret buyurdu. İyileşmesi için elinden gelen gayreti gösteren Hz. Osman (r.a.) hanımının gözünden gözünü ayırmadı. Hizmetinden uzakta kalmadı. Kul olarak yapabileceğini geriye bırakmadı. Lâkin yazılan vakit gelince o yüce kudrete teslimiyetten başka çare kalmamıştı. Onun sevgi dolu gözlerinin solduğu, ruhunun nâzenin vücudunu terk ettiği sıralarda Bedir Savaşının zafer müjdeleri geldi.
PEYGAMBERİMİZİN İLK VEFAT EDEN KIZI
Hz. Rukiyye Peygamberimizin ilk vefat eden kızıydı. Daha henüz 22 yaşlarındaydı. Cenazesini Ümmü Eymen (r.anhâ) yıkadı. Medine halkı Bakî kabristanına taşıdı ve oraya defnedildi. Savaştan dönen Resûl-i Ekrem (s.a.) kabrin başına geldi ve kızına duâ ve niyazda bulundu. Oradan Hz. Osman (r.a.)ın evine gitti. Onu da teselli etti. Hanımlar gözyaşları içerisinde kendini tutamayarak ağlıyorlardı. Hz. Ömer (r.a.) müdahale etmek isteyince iki Cihan Güneşi Efendimiz: Ömer! Bırak onları! Kendi hallerine bırak! Ölüye karşı duygular göz ve kalble ifade edilirse bu Allahtandır. Onun merhametindendir. El ve dil ile yapılırsa şeytandandır. buyurdular.
Allah Teâlâ Hazretleri Resûlünün iki hicret sahibi kızı Rukiyye (r.anhâ) ile iki nur sahibi Hz. Osman (r.a.)dan râzı olsun. İmanının, cihadının ve çektiği çilelerin mükâfatını en iyi şekilde versin. Bizleri de şefaatlerine nâil eylesin. Amin.
Kaynak: Mustafa Eriş, Altınoluk Dergisi, 2001 Eylül, Sayı: 187, Sayfa: 034
RUKİYYE BİNTİ MUHAMMED (RA) KİMDİR? | İslam ve İhsan