[h=1]HZ. EBUBEKİR (R.A.) KİMDİR?[/h]
Hz. Ebubekir (r.a.) Allah Teâlânın ve Onun en sevgili Resûlünün en sevgili dostudur.[1] Kurânî ifâde ile; İkinin İkincisidir.[2] Canıyla, malıyla ve âilesiyle Peygamber Efendimizin etrâfında âdeta pervâne olmuş, ömrünü ve bütün varlığını İslâmın muhâfazası ve neşri için vakfetmiştir.
Hazret-i Ebûbekir (r.a.) dîni idrâk etme hususunda son derece firâsetli, sır ve hikmetlere vukufiyette yüksek anlayış sahibi, nerede, ne zaman ve nasıl konuşacağını gâyet iyi bilen, yumuşak huylu ve çok cömert bir zât idi. Az konuşur; halîfeliği sırasında da kumandan ve vâlilerine az konuşmalarını tavsiye ederdi.
Âyet-i kerîmeleri ve Peygamber Efendimizin sözlerini en iyi o anlardı.[3] Zira ömrü boyunca Efendimizden hiç ayrılmamıştı. Bedenen ayrı kaldığı kısa zamanlarda bile kalben Onunla beraber olarak dâimî bir râbıta hâlinde bulunurdu.
Ashâb-ı kirâm, Ebûbekir Efendimizin kıymetini bilir; Onu kızdırırsak, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- gazaplanır, Resûlullah gazaplanınca da Cenâb-ı Hak gazap eder ve biz helâk oluruz! diye ona karşı çok dikkatli davranırlardı.[4] Efendimiz ona şu ebedî müjdeyi vermişlerdi:
Ey Ebûbekir! Ümmetimden Cennete ilk girecek kişi olman sana kâfî değil midir?! (Ebû Dâvûd, Sünnet, 8/4652)
HZ. EBUBEKİRİN ŞAHSİYETİ VE KARAKTERİ
Hazret-i Ebûbekir (r.a.) fıtraten halim-selim olup, engin bir şefkat ve merhamete sahipti. Bununla birlikte vazife ve mesûliyet hususunda zerre kadar müsâmaha göstermezdi. Fikirlerindeki isâbeti, muâmelâtındaki doğruluk ve nezâketi, tecrübesinin genişliği, nefsine hâkimiyeti, hayırseverlik ve samimiyetiyle herkes tarafından çok sevilirdi. Sevimli, güler yüzlü, hoş-sohbet, muâmelesi ve ahlâkı güzel bir Allah ve Resûlullah dostu idi. İnsanlar onunla kolayca ülfet eder ve kendisine olan muhabbetleri gittikçe artardı. Câhiliye döneminde bile mütevâzı bir hâli vardı. Gâyet vakur, cömert ve âlicenap bir şahsiyet ve karaktere sahipti.[5]
Hayatında muazzam bir denge vardı. Her zaman büyük bir tevâzû ve mahviyet sergiledi, fakat aslâ zillet ve acziyet göstermedi. Dâimâ vakarlı oldu, fakat gurur ve kibre kapılmadı. Son derece affedici, müsâmahakâr, mülâyim ve yumuşak huylu yaşadı, fakat gerektiğinde de sert ve cesur olmasını bildi. Her hâliyle büyük bir muvâzene ve îtidâl numûnesiydi. 634 senesinde vefat etti.
[HR][/HR][1] Bkz. Buhârî, Ashâbun-Nebî, 5; Müslim, Fedâilus-Sahâbe, 8; Tirmizî, Menâkıb, 14.
[2] Bkz. et-Tevbe, 40.
[3] Bkz. Buhârî, Ashâbun-Nebî, 3; Müslim, Fedâilus-Sahâbe, 2; Ebû Dâvûd, Melâhim, 17/4338; Tirmizî, Tefsîr 22/3171, Menâkıb 15/3659; Nesâî, Cihâd 1.
[4] Bkz. Ahmed, IV, 58; Hâkim, II, 188/2718.
[5] Bkz. İbn-i Sad, III, 188; Ramazanoğlu Mahmud Sâmi, Hazret-i Ebû Bekir Sıddîk, s. 115-118.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Altın Silsile, Erkam Yayınları
HZ. EBUBEKİR (R.A.) KİMDİR? | İslam ve İhsan
Hz. Ebubekirin (r.a.) 573 senesinde doğdu. İsmi Abdullahtır. Tertemiz nesebi, Resûlullah Efendimizin altıncı batındaki dedesi Mürre bin Kâb ile birleşir. Efendimizden iki yaş küçüktür.
İslâmdan önceki 38 yıllık hayatında dahî içki kullanmamış, putlara tapmamış, dâimâ nezih ve örnek bir şahsiyet sergilemiştir. Allahın Resûlü, peygamberliğini îlân ettiğinde, hemen îmân etmiştir. Erkeklerden ilk olarak İslâm ile şereflenen odur.
Hz. Ebubekir (r.a.) Allah Teâlânın ve Onun en sevgili Resûlünün en sevgili dostudur.[1] Kurânî ifâde ile; İkinin İkincisidir.[2] Canıyla, malıyla ve âilesiyle Peygamber Efendimizin etrâfında âdeta pervâne olmuş, ömrünü ve bütün varlığını İslâmın muhâfazası ve neşri için vakfetmiştir.
Hazret-i Ebûbekir (r.a.) dîni idrâk etme hususunda son derece firâsetli, sır ve hikmetlere vukufiyette yüksek anlayış sahibi, nerede, ne zaman ve nasıl konuşacağını gâyet iyi bilen, yumuşak huylu ve çok cömert bir zât idi. Az konuşur; halîfeliği sırasında da kumandan ve vâlilerine az konuşmalarını tavsiye ederdi.
Âyet-i kerîmeleri ve Peygamber Efendimizin sözlerini en iyi o anlardı.[3] Zira ömrü boyunca Efendimizden hiç ayrılmamıştı. Bedenen ayrı kaldığı kısa zamanlarda bile kalben Onunla beraber olarak dâimî bir râbıta hâlinde bulunurdu.
Ashâb-ı kirâm, Ebûbekir Efendimizin kıymetini bilir; Onu kızdırırsak, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- gazaplanır, Resûlullah gazaplanınca da Cenâb-ı Hak gazap eder ve biz helâk oluruz! diye ona karşı çok dikkatli davranırlardı.[4] Efendimiz ona şu ebedî müjdeyi vermişlerdi:
Ey Ebûbekir! Ümmetimden Cennete ilk girecek kişi olman sana kâfî değil midir?! (Ebû Dâvûd, Sünnet, 8/4652)
HZ. EBUBEKİRİN ŞAHSİYETİ VE KARAKTERİ
Hazret-i Ebûbekir (r.a.) fıtraten halim-selim olup, engin bir şefkat ve merhamete sahipti. Bununla birlikte vazife ve mesûliyet hususunda zerre kadar müsâmaha göstermezdi. Fikirlerindeki isâbeti, muâmelâtındaki doğruluk ve nezâketi, tecrübesinin genişliği, nefsine hâkimiyeti, hayırseverlik ve samimiyetiyle herkes tarafından çok sevilirdi. Sevimli, güler yüzlü, hoş-sohbet, muâmelesi ve ahlâkı güzel bir Allah ve Resûlullah dostu idi. İnsanlar onunla kolayca ülfet eder ve kendisine olan muhabbetleri gittikçe artardı. Câhiliye döneminde bile mütevâzı bir hâli vardı. Gâyet vakur, cömert ve âlicenap bir şahsiyet ve karaktere sahipti.[5]
Hayatında muazzam bir denge vardı. Her zaman büyük bir tevâzû ve mahviyet sergiledi, fakat aslâ zillet ve acziyet göstermedi. Dâimâ vakarlı oldu, fakat gurur ve kibre kapılmadı. Son derece affedici, müsâmahakâr, mülâyim ve yumuşak huylu yaşadı, fakat gerektiğinde de sert ve cesur olmasını bildi. Her hâliyle büyük bir muvâzene ve îtidâl numûnesiydi. 634 senesinde vefat etti.
[HR][/HR][1] Bkz. Buhârî, Ashâbun-Nebî, 5; Müslim, Fedâilus-Sahâbe, 8; Tirmizî, Menâkıb, 14.
[2] Bkz. et-Tevbe, 40.
[3] Bkz. Buhârî, Ashâbun-Nebî, 3; Müslim, Fedâilus-Sahâbe, 2; Ebû Dâvûd, Melâhim, 17/4338; Tirmizî, Tefsîr 22/3171, Menâkıb 15/3659; Nesâî, Cihâd 1.
[4] Bkz. Ahmed, IV, 58; Hâkim, II, 188/2718.
[5] Bkz. İbn-i Sad, III, 188; Ramazanoğlu Mahmud Sâmi, Hazret-i Ebû Bekir Sıddîk, s. 115-118.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Altın Silsile, Erkam Yayınları
HZ. EBUBEKİR (R.A.) KİMDİR? | İslam ve İhsan
