Timsahla filin dillere destan evliliğini duymuşsunuzdur. İki aşık kafaları karışık, bir sağa çarpıp bir sola çarptıktan sonra evlenmeye karar verirler.
Evlendikten sonra da birbirlerine kendileri için "en değerli"
olanı verme yarışına girerler. Timsah gölden en güzel balıkları
çıkarıp file ikram eder. Fil de pek sevdiği yeşil
yaprakların en tazelerinden koparıp eşinin önüne atar.
Fakat sonuç hüsrandır. Otçul fil için balıklar, etçil timsah için de
tazecik yapraklar hiç de önemli değildir. Çift sonunda anlar
ki, herkesin kendisi için "en değerli" olanı vermesi iyi niyetli
ancak doğru bir davranış değildir. Hem iyi niyetli hem de
doğru olan davranış eşi için "en değerli" olanı
vermektir. Böylece,fil timsaha zaten yemeyeceği balıkları,timsah da
zaten sevmediği tazecik yosunları vermeye başlar.
Kendi sevdiğimiz şeyleri yaparak karşımızdakinin mutlu olmasını istiyoruz. Eşimize sürprizler yaparak, çocuklarımıza eğitsel oyuncaklar alarak mutlu olmalarını bekliyoruz. Tam tersi olunca hayal kırıklığıyla "onun için neler yaptım, karşılığı bu mu?" diye veryansın ediyoruz.
Sevmek anlamakla başlar, karşınızdakini dinlemekle devam eder. O zaman hem iyi niyetli hem de doğru davranışı yakalayabilmek temennisiyle. . .
