Bir pencereden yaşayamadığın mevsimlerin değiştiğini izlemek, daha dün yeşil olan yaprakların sarardığını görmek, belki de hayat benim için bir pencereden ibaret.
Kendimi hem kendim için yaşayabilecek denli güçlü ve iç zenginliğine sahip hissediyorum, hem de değil bir davranışın, en ufak bir düşüncenin bile paralayabileceği kadar dayanıksızım.
Ne parantez açmak isterdim ne bir virgül koymak.
Onlara ne söylemeliyim.
Bir şey söylemem gerekir mi?
İnsanlar aradığında gelmezler, aramadığında keşke beni çağırsaydın derler.
Önceleri dünyadaki en tuhaf insan olduğumu düşünürdüm, ama daha sonra düşündüm ki dünyada çok insan var, bir yerlerde tıpkı benim gibi acayip ve kusurlu hisseden biri olmalı. Onu hayal ederdim ve onun da bir yerlerde beni düşündüğünü hayal ederdim. Eğer oradaysan ve bunu okuyorsan bil ki ben buradayım ve en az senin kadar tuhafım.