KÜÇÜK İSTAVRİT Şiiri
Küçük İstavrit yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı çapariye
Önce müthiş bir acı duydu dudağında
Gümbür gümbür oldu yüreği
Sonra hızla çekildi yukarıya
Aslında hep merak etmişti
Denizlerin üstünü, neye benzerdi acep gökyüzü
Bir yanda büyük bir merak
Bir yanda ölüm korkusu
“Dudağı yanıklar” denir şanslıdır onlar
Hani görüp de gökyüzünü insanı
Oltadan son anda kurtulanlar
Ne çare balıkçının parmakları
Hoyratça kavradı onu
Küçük istavrit anladı yolun sonu
Koca denizlere sığmazdı minik yüreği
Oysa şimdi yüzerken
Küçücük yeşil leğinde
Cansız uzanıvermiş dostlarına
Değiyordu minik yüreği
İnsanlar gelip geçtiler önünden
Bir kedi yalanarak baktı gözünün içine
Yavaşça karardı dünya
Başı da dönüyordu
Son bir kez düşündü derin maviyi
Beyaz mercanı bir de yeşil yosunu
İşte tam o sırada eğilip aldım onu
Yürüdüm deniz kenarına
Bir öpücük kondurdum başına
İki damla göz yaşından ibaret
Sadebir törenle saldım denizin sularına
Bir an öylece bakakaldı
Sonra sevinçle dibe daldı
Gitti, tüm kederimi söküp atarak
Teşekkürü de ihmal etmemişti
Birkaç değerli pulunu elime avucuma bırakarak
Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme
Sorar gibiydiler, neden yaptın bunu diye
BİR GÜN dedim BULURSAM KENDİMİ
Yeşil leğendeki küçük İSTAVRİT kadar çaresiz...
son ana kadar hep bir umudum olsun diye
