Biliyorum, bir adın var.
Diplomaların, kariyerin ya da bir ticaretin var.
Kitaplığında şimdiki seni yontmuş şekillendirmiş kitapların var.
Sana benzeyen bir çevren, yaşam tarzın, tercihlerin, zihnini dolduran seni sen yapan fikirlerin var...
Vazgeçilmez bir "sen" çıktı ortaya yıllardır birike birike. Kendini bir baş yapıt gibi görüyorsun aynaya her baktığında biliyorum. Söz söyletmezsin küçük dünyana. Sinir uçlarına kadar alıştın sana dair ne varsa, öyle bir alışmak ki etle tırnak gibisiniz...
Senin düşündüğün hep en doğrusu!, senin yaşadığın hep en makul olanı! ve senin durduğun yer hep en isabetlisidir!, biliyorum...
Yanlışlarını bilsen de, uyandığın her sabahla birlikte temize çektin bir önceki günü. Kullanışlı bir geçiştirmeye müptela bütün yaşamın...
Nice simgelerle, izmlerle kurguladın içinin hikayelerini, sorgulamadın...
Rahatını bozmak istemezdim ama söylemek zorundayım:
Hangi yoldan gidersen git, hangi afilli yaşam tarzıyla boyarsan boya tercihlerini, gardrobun hangi marka elbiselerle dolu olursa olsun, dilinde hangi şarkılarla hangi ezberlerle adımlarsan adımla sokakları, hangi sloganlarla sıkarsan sık yumruklarını, nasıl tanımlarsan tanımla kendini, hangi statüye sahip olursan ol, bütün bu koşuşturmaların ve yorulmaların son durağında "ölmek" var.
Varlığın bir anda hareketsizleştiği, cümlelerin sus pus olduğu bir al-basması gibi bekliyor ölüm.
Sloganların, çok bilmişliklerin, kafa tutmaların, arsız notaların, sanatsal metinlerin ve ömür piksellerinin toplanıp eritildiği bir zorunlu göç potası olarak bekliyor ölüm.
Ölüme çare bulamadıkça, bahaneler, gereklilikler, zaruretler, ötesiz şiirler, ötesiz kitaplar, filmler, tablolar, aşklar ve diğer şeyler değersiz birer ayrıntıdan ibaret kalacak.
Ölümün ertesinde geçerli ve işe yarar bir "sen" çıkmalı ortaya. Geçerli ve işe yarar! Geçerli ve işe yarar!..
Aksi halde telafisi olmayan bir pişmanlığın terinde boğulacaksın...
Sadece bir pencere açıyorum, nefes al diye, hatırlatıyorum!
Yine de sen bilirsin!
Halil İbrahim
