Bir çocuk yetiştirmek dünyanın en meşakkatli işi. Sizden bir parça ama asla size ait olmayan bir emanet o.
Henüz ebeveyn olmadan önce kınadığınız ne varsa hepsini yapmaya mecbur kaldığınız bir imtihan gibi.
Dünyanın en tatlı meyvesinin yalnızca sizin evinizde yetişiyor olduğu hissiyle gelen bir bencillik: “Benim yavrum!”
Bir anda karşınıza dikilip “Bana karışamazsın!” diyen bir yabancı.
Üzüldüğünde ya da canı yandığında “Bana ne iyi gelir?” diyerek yamacınıza tüneyen kedi.
Her çağda zor ama sanırım bu çağda çok daha zor çocuk yetiştirmek. J.J. Rousseau’nun
“Çocuklarınızı gençlik çağının hastalıklarından koruyun,” sözü en çok da bu çağ için söylenmiş sanki.
Ne yana baksak dipsiz bir kuyu. Ama herbirini aşınca bekleyen gül bahçeleri var.
Nasıl yapılır, ne yapılır?
Yapılacak en iyi şey, yaptığımız her neyse onu en ihlaslı, en ahlaklı, en iştiyaklı şekilde yapmak.
Çünkü çocuklar söylediklerimizi değil, yaptıklarımızı ölçü alıyorlar kendilerine.
Kendimizi, ait olduğumuz dünyayı sevmekle başlıyor her şey. Vatanımızı, milletimizi, geleneklerimizi ve değerlerimizi çok sevmekle başlıyor.
Her gelenek bir zincirin halkası ve biz ihmal ettiğimiz sürece halkalar yerinden kopuyor ve anlam yitip gidiyor.
Söylenecek çok şey var elbette. Ama söylemekle de olmuyor. Herkes aynı savaşı verdiği yolda yaprak döküyor. Ve herkes aslında baharın müjdesiyle yeniden yeşermeyi bekliyor.
Allah’ım bizi, gönüllerimizi ve nesillerimizi yolunda yeşert. Amin.
