Siz hiç "ben artık dikilmekten sıkıldım çıkıp bi dolaşacağım," diyen elma ağacına denk geldiniz mi?
Ya da "ben artık bireysel emeklilik sistemine kayıt olmak istiyorum bu ne arkadaş geleceğe dair en ufak güvencemiz yok!" diyen kertenkele?
"Yüz yüz nereye kadar kumsalda güneşlenmek benim de hakkım!" diyen balık gördünüz mü?
"Bundan sonra fuşya ışık saçacağım hadi bakalım işinize gelirse!" diye atar yapan güneş?
Göremezsiniz, çünkü tüm canlılar fıtratları üzere yaşarlar ve buna itiraz etmeyi bile düşünmezler.
İnsan dışında...
Bütün kavramların çorba yapıldığı "moda" kavramının ayakkabı, elbise, mobilya dışında düşüncelere de hükmettiği bir zaman diliminde yaşıyoruz.
Kaşığa bu kaşık demenin ayıp sayıldığı, portmantoya şemsiye asanın toplum tarafından dışlandığı kafa karıştırıcı bir zamandayız.
Öz’lerin kaybolmasının adına Öz-Gürlük denen, tutsaklığın tanımının değiştirildiği kafası karışık çağlar. Babalar baba olmayı sorguluyor anneler enişte olabilme yarışında. Kavun ortada ben karpuzum diye geziyor tadının armuta benzediğini iddia ediyor gibi bir durum yani.
Kadın erkek ilişkilerinde bile fikrin 'modası' her sene değişip güncelleniyor.
Örneğin, geçen sene asi kız moda iken, bu sene "iyi yemek yapan kıza anında nikah!" yazıyor gençler Twitter'dan.
Örneğin, önceden saçlarını danaya yalatıp "İtalyan mayasında iki ay çaycılık yapmışlığım var akıllı olun" imajı veren adamlar modayken, şimdi daha kibar erkekler rağbet görüyor.
Örneğin, kadınlar kamyon şoförü olmayı özgür olmakla, erkekler "evimin erkeği olacağım" sözünü bireysellikle karıştırıyor.
Fıtratlar birbirine karışırken kavakların aklına kalkıp yürümek, balıkların aklına da uçmak geliyor artık sayemizde.
Devamında da 'Öz'ler kayboluyor adına "Öz-gürlük deniyor.
Farklı renk tasma seçebilme hürriyetine delicesine sahip çıkan, özü kaybolmuş, bireysel emeklilik peşinde koşan kertenkelelere benziyoruz.
Bundan kaçmanın bir çaresi var mı derseniz, bulunmuş kesin bir çaresi yok.
Zaten içsel devinimlerden çıkamıyor oluşumuzun en önemli sebebi bu çaresizlik hissi.
“Çok mutsuzum!” diyorsun bu defa da oradan biri çıkıp “ha öyle mi kaç kilo sarayım ablama” diye dayıyor antidepresanı.
Ezgi Akgül
