Bize göre çok gerekli, ama tek tek incelesen hepsi gereksiz bir çok şeyi market sepetine doldurup kasaya geldik arkadaşımla.
Ben: "buna para vermezsem var ya yaşamaya devam edemem" diye kendimi ikna edip aldığım bir sürü gereksiz şeyi ödedikten sonra sıra ona geldi, parası yetmedi.
"Ben vereyim mi?" falan desem de kabul etmedi, aldığı çoğu şeyi geri bıraktı...
Çıkışta da söylendi kendi kendine: "Param var sanıyordum ben ya nereye gitti bu kadar para anlamadım ki?"
Benzer bir durum hepimizin başına gelmiştir.
Evde düşünürken bu mevzuyu, "aynı tükettiğim ömrüme ve kaldı zannettiğim sabrıma benziyor" dedim.
O kadar çok kişiye gereksiz şekilde vakit ayırmış, hiç hak etmeyen insanlara o kadar çok değer vermiştim ki, kayıp zamanlarda kaybolmuş gibiydim.
"Elimde var, kaldı, kesin yeter!" zannettiğim bütün sabrımı boş mevzular için harcamış, daha önemli zamanlarda lazım olunca sabrımın tükendiğini sonradan fark etmiştim.
Bol keseden dağıttığım zamanın hesabını yapsam, elimde "yaşadım" diyeceğim bir şey kalmıyor gerçekten.
Hep bir başkası için yaşamışım.
Hep başkaları ne der, başkaları üzülür mü, başkaları bana kızar mı diye planlamışım hayatımı ve sabrımı.
Boşa harcadığım sermayem yani sabrım yani iyi niyetim yani hayat coşkum tükenince de kasada cüzdanım bomboş kalıvermişim.
Kalbim kukla olmuş kendi kurduğum o gönüllü sahnede.
Artık daha dikkatli sokuyorum insanları hayatıma bu yüzden.
Çünkü hayat o kadar değerli ki...
Kalbiniz kimsenin elinde kukla olmamalı.
Ömür sermayesi çarçur edilemeyecek kadar hızlı ve çabuk tükeniyor. Sonunda bir bakıyorsun pişmanlıklar, ah keşkeler, bir şansım daha olsaydılar, o eski aklım olsaydılar ile terk ediyorsun bu dünyayı.
Yaşadığını anlamıyorsun.
Ezgi Akgül
Ben: "buna para vermezsem var ya yaşamaya devam edemem" diye kendimi ikna edip aldığım bir sürü gereksiz şeyi ödedikten sonra sıra ona geldi, parası yetmedi.
"Ben vereyim mi?" falan desem de kabul etmedi, aldığı çoğu şeyi geri bıraktı...
Çıkışta da söylendi kendi kendine: "Param var sanıyordum ben ya nereye gitti bu kadar para anlamadım ki?"
Benzer bir durum hepimizin başına gelmiştir.
Evde düşünürken bu mevzuyu, "aynı tükettiğim ömrüme ve kaldı zannettiğim sabrıma benziyor" dedim.
O kadar çok kişiye gereksiz şekilde vakit ayırmış, hiç hak etmeyen insanlara o kadar çok değer vermiştim ki, kayıp zamanlarda kaybolmuş gibiydim.
"Elimde var, kaldı, kesin yeter!" zannettiğim bütün sabrımı boş mevzular için harcamış, daha önemli zamanlarda lazım olunca sabrımın tükendiğini sonradan fark etmiştim.
Bol keseden dağıttığım zamanın hesabını yapsam, elimde "yaşadım" diyeceğim bir şey kalmıyor gerçekten.
Hep bir başkası için yaşamışım.
Hep başkaları ne der, başkaları üzülür mü, başkaları bana kızar mı diye planlamışım hayatımı ve sabrımı.
Boşa harcadığım sermayem yani sabrım yani iyi niyetim yani hayat coşkum tükenince de kasada cüzdanım bomboş kalıvermişim.
Kalbim kukla olmuş kendi kurduğum o gönüllü sahnede.
Artık daha dikkatli sokuyorum insanları hayatıma bu yüzden.
Çünkü hayat o kadar değerli ki...
Kalbiniz kimsenin elinde kukla olmamalı.
Ömür sermayesi çarçur edilemeyecek kadar hızlı ve çabuk tükeniyor. Sonunda bir bakıyorsun pişmanlıklar, ah keşkeler, bir şansım daha olsaydılar, o eski aklım olsaydılar ile terk ediyorsun bu dünyayı.
Yaşadığını anlamıyorsun.
Ezgi Akgül
