“Benzemez kimse sana”. Taş plaktan çalmasada o etkiyi veren nadir şarkılardan. Benzemez kimse “o sebepten aşığım” sana diyor. Aynı zamanda “bende kimseye benzemem” demek olmuyor mu? Evet, şayet insan kendine benzeyende sükunet buluyorsa ve benzersiz görüyorsa sevdiğini, onda gördüğü kendisi olduğu için bir nebze kendini benzersiz görüyor denebilir. Çünkü her şey “benlik” ile ilgilidir. İnsan evvel kendisini sever. Sonra diğer her şeyi kendi benliği ile olan bağa bakarak öyle sever.
Gel gör ki artık sükunet bulacak biri bulmak, gerek dost gerek eş olarak zor. Neden? Benlik ve şahsiyet ve kimlik olmadan birine benzeyemezsin de ondan. Hazların çağında kişiliğin oturmaması ile beraber benzeyecek bir kişilik bulamamaya başlarsın. Kişilik zorluk ve dirayeti ister. Zorluk ve tümsekler kişilikli insanları ister. Basamak olalım derler. Bir kaç adım arşınlayanla bir kaç adım arşınlayan birbirinde sükunet bulabilir. Ama oynak zemin. Kimsenin tahammülü yok. Seçenek çok. Kendi çağını ve kabını bilmeden ulaşmak istediği ütopya çok yüksek.
Birde hazlar laçkalaştı. Erkekler p•rn•grafi ile kendilerini rahatlatıyor ve böylece gelmeleri gereken seviyeye gelmelerine neden olacak enerjiyi bir kenara bırakıyor. Kadını elde etmek için lüzum olan şeylere ihtiyaç kalmıyor çünkü sunide olsa ulaştı.
Kızlar ise yüzlerce seçeneğin arasından popülaritenin , hazzın, heyecanın sürüklemesine bırakıyorlar bir süre. Sonra çark ediyor ve o seçeneklerden “birini bulmak” modu açılıyor. Özgürlük narasına tutulduysa zaten kariyerinin yeterli olduğu algısıyla baya yol kat etmiş oluyor.
Kişilik için ille-i gaye gerekli. Gaye için şuur gerekli. Şuur için kişilik gerekli. Yarın, dün, bugün. Şahsiyet yokluğu dahi bir benzerliktir, birbirinde sükunet bulabilir, ama duruma, şarta göre şahsiyeti değişenler kimsede sükunet bulamaz. Esas yoksunluk budur.
“Kimsenin kimsede sükunet bulamadığı günlerden yazıyorum”diye bir not düşülür mü? Düşülse reva mıdır?
Değildir, şahsiyeti olanlara..
Halid Emre Aslan
