İngiliz kraliyet ailesinin hayatını anlatan magazin kıvamında bir belgesel izliyorum. Kraliçeden başlayarak, prens ve prenseslerin hayatlarına dair ne varsa anlatılıyor; düğünleri, doğumları, çocukları, dedikoduları, katı kuralları, kendi aralarındaki mücadeleleri ve daha bir çok konu işleniyor.
Buckingham Sarayı'na gelin gitmenin ağır sorumluluğundan, Prenslerin her hareketinde bütün ingiliz halkına karşı sorumlu olmalarından, böylesine asil ve soylu bir ailenin ferdi olmalarının getirdiği ağır yüklerden bahsediliyor.
Ama en önemlisi, ingiliz halkının asırlar öncesiyle olan tarihsel ve kültürel bağlarının kraliyet ailesinin şahsında sembolik de olsa devam ediyor oluşu. Bu müthiş birşey. Yüzlerce yıllık bir tarihî, kültürel, dinî birikimin dipdiri bir nehir gibi yaşamınızın yanıbaşından akmaya devam etmesi ne müthiş.
Kanada'nın da dahil olduğu 16 ülke İngiltere Kraliçesi II. Elizabeth'i kendi Kraliçeleri olarak kabul ediyor. İsveç, Norveç, Danimarka, Belçika, Hollanda ve İspanya gibi Avrupa deyince akla gelen ülkelerin hepsi hâlâ monarşiyle yönetiliyor. Her ne kadar sembolik de olsalar halkları üzerinde ciddi maddi ve manevi etkiye sahipler...
"Osmanoğulları sembolik de olsa hüküm sürmeye devam etseydi?" sorusu bile çoğunluğun bilinçaltında istemsiz alerjik reaksiyonlara sebep oluyor...
Aklıma Mustafa Kemal Paşa'nın 23 Temmuz 1919 günü Erzurum Kongresinin açılış konuşmasının sonunda yaptığı dua geliyor:
"Son olarak isteğim şudur ki, istekleri gerçekleştiren Yüce Allah, Sevgili Peygamberi hürmetine bu kutsal vatanın sahibi ve savunucusu Diyanet-i Celile-i Ahmediye’nin (Hazret-i Muhammed’in Yüce Dini) kıyamet gününe kadar sadık koruyucusu olan soylu milletimize, Saltanat makamını ve yüce hilâfeti, sağlam ve kutsal değerlerimizi düşünmekle sorumlu olan heyetimize başarılar buyursun!…. Amin"
Bir Osmanlı subayının ağzından yapılan böylesine içten dualarla Yüce Allah'tan istenilenler ve hedeflenenler, aradan bir sene değil, iki ay geçmeden yerini bambaşka hedeflere ve gayelere bırakmasaydı, bugün nasıl bir ülkede yaşıyor olurduk hayal etmek zor...
Gövdesinden kesilip devirilen koca çınarı hayal ediyorum! Köksüz kalışımıza, ırzımıza el uzatanların elini tutmamıza, Osmanoğullarına kıyışımıza üzülüyorum...
Hangi kıymetimiz varsa elimizden aldılar, sembolik olarak bile bize çok gördüler, ama kendileri krallarına, kraliçelerine dört elle daha da sıkı sarıldılar. Padişah deyince öcü, Sultan deyince öcü, Saray deyince öcü, Osmanlı deyince öcü öğrettiler bize...
Kral, Kraliçe, Prens, Prenses kulağa ne kadar da hoş geliyor değil mi ?
Hal böyleyken, Kraliçe Elizabeth altın varaklı faytonuyla halkının içinden geçerken, yol kenarında birikmiş merakla ve ilgiyle Kraliçelerine sevgi gösterisinde bulunan insanları anlamamız zaten mümkün değil...
Kronolojik detayların, üretilmiş tarihin ve haklı(!) gerekçelerin canı cehenneme!
Neyse, bırakalım dağınık kalsın...
Halil İbrahim
Buckingham Sarayı'na gelin gitmenin ağır sorumluluğundan, Prenslerin her hareketinde bütün ingiliz halkına karşı sorumlu olmalarından, böylesine asil ve soylu bir ailenin ferdi olmalarının getirdiği ağır yüklerden bahsediliyor.
Ama en önemlisi, ingiliz halkının asırlar öncesiyle olan tarihsel ve kültürel bağlarının kraliyet ailesinin şahsında sembolik de olsa devam ediyor oluşu. Bu müthiş birşey. Yüzlerce yıllık bir tarihî, kültürel, dinî birikimin dipdiri bir nehir gibi yaşamınızın yanıbaşından akmaya devam etmesi ne müthiş.
Kanada'nın da dahil olduğu 16 ülke İngiltere Kraliçesi II. Elizabeth'i kendi Kraliçeleri olarak kabul ediyor. İsveç, Norveç, Danimarka, Belçika, Hollanda ve İspanya gibi Avrupa deyince akla gelen ülkelerin hepsi hâlâ monarşiyle yönetiliyor. Her ne kadar sembolik de olsalar halkları üzerinde ciddi maddi ve manevi etkiye sahipler...
"Osmanoğulları sembolik de olsa hüküm sürmeye devam etseydi?" sorusu bile çoğunluğun bilinçaltında istemsiz alerjik reaksiyonlara sebep oluyor...
Aklıma Mustafa Kemal Paşa'nın 23 Temmuz 1919 günü Erzurum Kongresinin açılış konuşmasının sonunda yaptığı dua geliyor:
"Son olarak isteğim şudur ki, istekleri gerçekleştiren Yüce Allah, Sevgili Peygamberi hürmetine bu kutsal vatanın sahibi ve savunucusu Diyanet-i Celile-i Ahmediye’nin (Hazret-i Muhammed’in Yüce Dini) kıyamet gününe kadar sadık koruyucusu olan soylu milletimize, Saltanat makamını ve yüce hilâfeti, sağlam ve kutsal değerlerimizi düşünmekle sorumlu olan heyetimize başarılar buyursun!…. Amin"
Bir Osmanlı subayının ağzından yapılan böylesine içten dualarla Yüce Allah'tan istenilenler ve hedeflenenler, aradan bir sene değil, iki ay geçmeden yerini bambaşka hedeflere ve gayelere bırakmasaydı, bugün nasıl bir ülkede yaşıyor olurduk hayal etmek zor...
Gövdesinden kesilip devirilen koca çınarı hayal ediyorum! Köksüz kalışımıza, ırzımıza el uzatanların elini tutmamıza, Osmanoğullarına kıyışımıza üzülüyorum...
Hangi kıymetimiz varsa elimizden aldılar, sembolik olarak bile bize çok gördüler, ama kendileri krallarına, kraliçelerine dört elle daha da sıkı sarıldılar. Padişah deyince öcü, Sultan deyince öcü, Saray deyince öcü, Osmanlı deyince öcü öğrettiler bize...
Kral, Kraliçe, Prens, Prenses kulağa ne kadar da hoş geliyor değil mi ?
Hal böyleyken, Kraliçe Elizabeth altın varaklı faytonuyla halkının içinden geçerken, yol kenarında birikmiş merakla ve ilgiyle Kraliçelerine sevgi gösterisinde bulunan insanları anlamamız zaten mümkün değil...
Kronolojik detayların, üretilmiş tarihin ve haklı(!) gerekçelerin canı cehenneme!
Neyse, bırakalım dağınık kalsın...
Halil İbrahim
