Tehlike ihtimali belirdiğinde insan sığınacağı güvenlik noktaları arar. Canını, malını, namusunu, varlığını, bütünlüğünü koruyacak dayanakları gözden geçirir.
İşi vardır ve iyi bir maaş alıyordur. Bela gelince, ilk darbeyi işinden atılarak yer.
Eşi vardır, melek gibidir, çok seviyordur. Bela gelince, ilk darbeyi eşinden yer, terk edilir.
Akrabaları, kendisini çok seven arkadaşları vardır. Bela gelince, en yakınları, en candan dostları sırtlarını döner, kaybolurlar ortalıktan.
Beşeri adalete güvenir, adalet çöker; devlete güvenir, devlet savaşların altında kalır.
İşte o zaman ezeli gerçek dank eder kafasında: Allah'tan başkasına güvenerek ne korkunç hata yapmışım. Tek güvence Allah imiş. Allah'ın korumadığını kimse koruyamazmış. Allah'ın koruduğuna da kimse dokunamazmış.
Hani sen müslümandın. Allah'tan başkalarına güvenip dayandın. Böylece şirke düşüp ilahi rahmeti rencide ettin, çok büyük günahlar yazdırdın amel defterine. Allah da seni güvendiğin dağların acizliğine teslim etti. Bıraktı seni güvendiklerinle başbaşa... Madem öyle, bak bakalım, hangisi seni zulümden, iftiradan, haksızlıktan koruyabilecek, hadi bak.
Adı cennetliklerle yazılan insan, bu imtihandan Rabbine dönerek, Rabbine sığınarak, teslim olarak kurtulur. Tıpkı, ateşe atılırken dahi Allah'a imanını sarsmayan İbrahim as gibi... Bilir ki, başına güvenip dayandığı Allah'tan bir bela gelmişse, Allah o belayı sağlam gemiyi hasarlayan Hızır as ile gönderdiği rahmetler gibi bir kurtarıcı vesile yapmıştır. Allah'a daha sıkı bağlanır.
Adı cehennemliklerle yazılan ise bu imtihandan, yok mu Allah, neden beni kurtarmıyor, neden bu zalimliklere izin veriyor sorgularıyla gide gide imanını çökertir, batıp boğulur.
Allah bizi kurtulanlardan eylesin.
Dr.Muhammed Bozdağ
Allah razı olsun okuyan gözlerinize sağlık çok değerli kardeşlerim 
