şiir

Eylül ayı deyince ilk aklıma şöyle şeyler geliyor,,, Sonbahar başlangıcı Sararmaya yüz tutan bitki örtüsü Şiir Hüzün Hasret (insanın içinde hasret varsa her mevsim eylüldür,, 🙃) Ayrılık (neden ayrılık geliyor acaba hüzünlü olduğu için mi, insanlar hasret çekince yapraklar gibi sararır ondan...

Eylül gibiyim Bu günlerde sanki Eylül gibiyim Boz bulutlar beliriyor Yağmurlar yağıyor hasret dolu sayfalardan akıyor İçime içime Savruluyor düşüncelerim Manasızlıkta uçuşan cümlelerim Kendi rüzgarlarına kapılmış Dağılmış kelimeler bir araya gelmemek istercesine Toparlamak da isteyen yok...

Cengiz Numanoğlu Daha Kur'an ne desin... Ey insan! Yaşıyorken, hem de Kur'ân çağında; Çırpınıp duruyorsun, cehâlet batağında. Kalbin katı... Gözün kör... Başın kibir dağında Kur'ân sana gel diyor, bak bendedir adresin, Ey eşref-i mahlûkat! .. Daha Kur'ân ne desin! .. Özgürce seçmen için, iki...

Sen ve Ben Gün değil, hafta değil, ay değil Beş sene, on sene sonra gelsen de Bu canım durdukça tende İyi bil Beklediğim sensin. Bazen bir demet gül alırım elime Bazen ıhlamur çiçeği Her şeyin doğrusu ve gerçeği Kokladığım sensin. Cebimde mektubun olmayabilir Ne çıkar fotoğrafın yoksa masamda...

Dalından kopan yaprakların Sararan yanlarına yazdım adını Sahte bir gülüşten ibarettin oysa. Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu. Eylül’dü. Di’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız Adımlarımızın kısalığı bundandı Bundandı gözlerimin durgunluğu. Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan, Ellerin kadar...